19 yaşlı Şəhid İlqar Vüqar oğlu Bürcəliyevin əziz xatirəsinə.
İlqarı məktəb illərindən həmişə dəli-dolu biri kimi tanımışam. Bəlkə də onu bu zirvəyə çatdıran elə bu xüsusiyyəti idi. Dostları deyir ki, 2016-cı ildə oxuduğu məktəbin digər şəhidi Mahir Quliyevi son mənzilə yola salarkən belə bir ifadə işlətmişdi İlqar: “Əgər şəhid olsam, məni də belə yola salarsınız”. Sanki hiss edirdi…
Döyüşə gedəndə də hamıyla halallaşıb, bəlkə də qayıtmayacam demişdi. Axı deyirlər onlar hiss edir… İlqarın anası Elnurə xala –Elnurə Bürcəliyeva də hiss edirmiş olacaqları… İlqarın atası Vüqar Bürcəliyev xəbəri öyrəndikdən sonra Gəncəyə yola düşüblər. Xəbəri anadan gizləyiblər, İlqarın yaralı olduğunu deyiblər. O, yalnız Gəncəyə çatandan sonra acı xəbəri bilib.
Əslən Gəncədən olan İlqar Bürcəliyev 2001- ci ildə Moskva şəhərində anadan olub. Orta məktəbi Bakıda oxuyub. İlqar həm də futbolçu idi, 13 yaşından Vətən Futbol Klubunda oynamağa başlayıb. 16 yaşında Kəpəz Futbol Klubunda uğurlu nəticə göstərərək Zirə Futbol Klubuna transfer olunub. İlqar Milli komandaya da dəvət almışdı. Qardaşı Tamerlan Bürcəliyev də İlqar kimi futbolçudur, Zirə Futbol klubunda oynayır.
İlqar Bürcəliyev 22 iyun 2019-cu ildə hərbi xidmətə gedir, 27 sentyabr 2020-ci ildə Talış yüksəkliyi uğrunda gedən döyüşlərdə qəhrəmancasına şəhid olur. Gəncə şəhərində Şəhidlər Xiyabanında dəfn olunub.
Döyüş yoldaşlarının dediyinə görə, İlqar düşmən gülləsindən qorxmadan şəhid və yaralı əsgərləri döyüş meydanından çıxarıb, yaralı döyüş yoldaşlarını ölümdən qurtarıb.
İlqarın evlərində bir guşəsi var, hər şəhidin evində olduğu kimi. Orada bir gündəlik gözə dəyir. İlqar bu gündəliyi hərbi xidmətdə olarkən yazıb. Gündəlikdə bir yazı diqqəti çəkir: “İşdir, qalsam, təxris olunmasam və cəbhəyə düşsəm bir Mübariz də mən olacam, elə bir hiss var içimdə…”
Deyib-gülməyi, rəqs etməyi çox sevirdi, gözəl geyinməyi də sevirdi İlqar. Əsgər forması geyinəndə də sevinmişdi, gündəliyində “Pəncərələrə baxa-baxa keçirəm, forma çox yaraşıb mənə, “simpatiçni” oğlan olduğum üçün. Amma adam duyğusallaşır…evdəkiləri, məni gözləyənləri fikirləşirəm” yazmışdı.
O, hətta telefonunu əsgər yoldaşına verib ki, mən şəhid olsam bunu ailəmə ver. Anası Elnurə Bürcəliyeva danışır ki, bir gün İlqarın nömrəsindən mesaj alırlar. Ana ümidlənib, inanmaq istəməyib oğlunun şəhid olduğuna. “Mənim oğlum yaşayır, ondan mesaj gəlib” deyirmiş Elnurə ana.
Anası ilə söhbətimiz zamanı “ Şəhidlik böyük zirvədir. Oğlum ona qovuşub. Bu məni az da olsa təsəlli edir, lakin İlqarla bağlı yarım qalan arzularım yadıma düşür. Torpaqlarımızın azad olunmasına həm də ona görə sevinirəm ki, bundan sonra anaların gözü yaşlı qalmayacaq və balalarımız şəhid olmayacaq.” deyir şəhid İlqarın anası.
Şəhid İlqarın anası dedim, amma şəhid anaları həm də bizim hər birimizin anasıdır. “Biz hamımız İlqarıq!”
Bu günkü qələbəni şəhidlərimizə, qazi və əsgərlərimizə borcluyuq. Əmanətiniz əmanətimiz, yatdığınız torpaq and yerimizdir, əziz ŞƏHİDLƏR! Haqqınızı halal edin…
Dostların səni unutmayacaq…
Nərmin Məmmədli
.
